Το καψιμο του Ιουδα….

Ο Οβριος τραβαει κουπι,

το κεφαλι τ΄να κοπει.

Φερτε τα μαχαιρια του,

να κοψουμε τα χερια του.

Φερτε τα ψαλιδια του,

να κοψουμε τ΄αρχιδια του!

Αυτοι ειναι μονο μερικοι απο τους στιχους του τραγουδιου που συνοδευει το καψιμο του Οβριου καθε Μεγαλη Παρασκευη στην Μικρη Βολβη. Ενα εθιμο  απο την εποχη των παπουδων μας, το οποιο ομως παραμενει αναλοιωτο στο περασμα των χρονων.  Μπορει σημερα να μην υπαρχει καποιος που να ξερει ολους τους στιχους απ’ εξω, αλλα απο κει ψηλα που ειναι τωρα θα ειναι περηφανοι που βλεπουν τα παιδια και τα εγγονια τους να το συνεχιζουν.  Ο Οβριος (ιουδας) στηνεται στην πλατεια του χωριου και ριχνεται στην πυρρα ακριβως την ωρα που περνα ο Επιταφιος.   Αυτο  το γεγονος στο παρελθον εχει προκαλεσει και καποιες αψιμαχιες καθως το περιεχομενο των στιχων ενοχλησε ορισμενους, αλλα το γεγονος οτι το πληθος αυτων που παρακολουθουν τον Οβριο ειναι πολαπλασιο απο αυτο που ακολουθουν τον Επιταφιο μαλλον τα λεει ολα.

Το καψιμο του Οβριου, ειναι μια ευκαιρια για ανταμωμα ξενιτεμενων συγχωριανων, μια ζεστη ανθρωπινη επαφη με πηγαδακια γυρω απο την φωτια, μια ζωντανη αναμνηση των παιδικων μας χρονων και ολα αυτα ερχονται κοντρα στην σοβαροφανεια και στην υποκριτικη  σεμνοτυφια που νιωθουμε να μας πνιγουν ολο τον χρονο.  Τετοια εθιμα, θα πρεπει να τα κρατησουμε με νυχια και με δοντια και οχι να προσπαθουμε να τα σβησουμε. Και εχω την υποψια πως  αν ο καλος Χριστουλης ξανακατεβαινε  στην γη,  θα προτιμουσε να βρισκεται εκει και οχι σε ενα ναο γεματο βαριεστημενα βλεμματα που θυμιζει οικο μοδας απο την παρελαση καινουριων ταγερ και κοστουμιων.